มาต่อกันว่าคืนนี้ผมร่อนไปรัชดาจะเลือกไปลงที่ไหนดี......เลือกลงที่ แคทวอคร์....
เดินเข้ามากัน เหมือนกับทุกๆคืนที่คุ้นเคย อยู่ที่ว่าวันนี้จะมากับเพื่อนหญิง 2 หรือ 3 คน
ชีวาสดังมากพร้อมกับโฆษณาเพลงของริช๊าดมารค์...ไลท์เฮียเลดติ้ง เพลงประจำผับทุกผับก็ว่าใด้
จะกิรเหล้าต้องเยกว่า...เปิดขวด...พร้อมมิกเซ้อร์ และ สแน็ก 1 ที่
หลังจาก เผาหัว มาแล้ว ด้วยเบียร์ 3 ขวด เลือมีแอลกอฮอล์ผสมแล้ว สนุกสนานใด้ทันทีโดยไม่ต้องรอช๊าดไฟ
เพลงมาไม่ว่าจะเร็วหรือช้า อารมณ์ มันไปได้เองโดยไม่ต้องเล่นยา...เพราะสมัยที่ผมเที่ยว ไม่มีใครนิยมเสพยา
เพราะช่วงนั้นมี เฮโลอีน ยาใอ๊ส โคเคน วัยรุ่นยังไม่นิยมตามกระแสเหมือนกับทุกวันนี้
มีแต่เรื่องเที่ยว เรื่องเพื่อนหญิงเป็นหลัก.........ผมไม่สูบบุหรี่ และถ้าสูบก็ไม่ติด
แต่ละคืนมีควมสุขกับการใด้ฟังเพลง ใด้สนุก ในบรรยากาส...มาคุ...แทบทุกคืน
วันไหนไม่ใด้เที่ยว นอนไม่หลับ ใน 1 ปี 365 วันจำวันที่ไม่ใด้เที่ยวใด้เพราะจะหยุดเพียงไม่กี่วัน
ทุกๆครั้งในแต่ละคืน ผับไม่ปิด ไม่กลับบ้าน(คนอื่น) กว่าจะออกมาจริงๆ ตี 4 แทบทุกคืน
กลับถึงบ้านที่ไรเห็นพระบิณฑบาททุกที......ถ้าคืนไหนมีที่ต่อที่ 3 ก็จะออกจากที่ๆ 2 เร็วกว่าเดิม
ในวันต่อมาการใช้วิตก็ซ้ำๆแบบนี้เหมือนกันหมด อยู่ที่ว่าจะไปร้านไหนแค่นั้นเอง
ยุคนั้น ทั้งรัชดา ทองหล่อ แทบทุกผับที่มีชื่อเสียงในหมู่ค้างคาว ไปเยือนมาหมดแล้ว
ช่วงนั้ยังใม่เจอลูกพี่เหลิม มาเที่ยว ไม่ง้านควใด้รู้จักกันบ้างแหละ ดีนะที่ดาบยิ้มรู้จักกันในรุ่นหลัง
นี่แหละคับ เบสิคแรกๆ ที่ก่อกำเหนิดโรคร้ายในตัวผมก่อนที่จะต้อง...กดคีย์นิ้วเดียว..มีอีกนะคับไม่ใด้จบเพียงแค่นี้
แต่ถ้าอยากไห้ผมจบก็บอกกันดีๆก็ได้...
