ขวัญเอย ขวัญมาครับป๋าวิน
อารมณ์เฉียดตายแบบนี้ผมนึกออกเลย
ที่สุดของผมน่าจะเป็นตอนสมัยดอนเมืองโทวเวล์กำลังสร้าง ตอนนั้นมีอยู่ช่วงนึงตอม่อกับเสาเรียบร้อยแล้ว
เค้ากำลังวางคานด้านบน โดยมีรถขนคานมาจอดรอริมถนน ถ้าเครนจะยกขึ้นไปวาง เค้าก็จะขับมาอยู่เลนขวาพร้อมมีไฟและคนโบก
วางกันตอนเที่ยงคืนดึกๆ เพื่อการจราจร ผมก็กลับเวลานั้นทุกวัน เสียวหัวทุกวัน กลัวจะหล่นมาทับ
แต่มีวันนึงมองระวังแต่ข้างบน ขับๆอยู่เลนขวาทันใดนั้นก็เหลือบเห็นรถขนคานจอดอยู่ข้างหน้า ไม่มีไฟ ไม่มีคนโบก เอ้ย...มาได้ไง!!!
ผมขับมาอย่างเร็ว รีบหักหลบซ้ายด้วยความรู้สึกจากเส้นประสาทกระดูกสันหลัง.... รอดหวุดหวิด
เกือบได้นอนเฝ้าตอม่อแถวๆหลักสี่แล้ว